تمام جلساتِ «قرار» به‌صورت آنلاین و تصویری بوده و در بسترهایی مانند گوگل‌میت، زوم و واتس‌اپ برگزار می‌شود.

بعد از همه گیری کرونا، پژوهش های بسیاری پیرامون اثرگذاری جلسات آنلاین صورت گرفت و نتیجه خیره کننده بود. در بسیاری از موضوعات، تفاوت معناداری میان جلسات حضوری و آنلاین مشاهده نشد و در بعضی موضوعات مانند اضطراب اجتماعی، جلسات آنلاین اثرگذاری بیشتری را نشان داد. چالش هایی مانند ترافیک، جای پارک، محدودیت زمانی و دور بودن از متخصص از دیگر دلایلی است که جلسات آنلاین را بسیار محبوب کرده است.

 سیستمِ کارورزی در «قرار» بر اساس الگوهای موفقِ آمریکا و استرالیا طراحی شده است. در «قرار» هر درمانگر یک سوپروایزر، یا همان استادِ ناظرِ بین‌المللی، دارد و این اساتید به‌صورت هفتگی و گاهی زودتر، بر عملکرد کارورزها نظارت می‌کنند. تفاوت اصلی کارورز و درمانگرِ متخصص، تعداد ساعت‌هایی است که بر کارشان نظارت شده وگرنه از نظر دوره‌های گذرانده شده، همهٔ درمانگرانِ «قرار» در بالاترین سطح آموزش قرار دارند. بنابراین، سیستمِ کارورزی قابل اعتماد است، زیرا مراحل آن برنامه‌ریزی شده و از مراجع توسط سوپروایزر و سوپروایزر ارشد مراقبت می‌شود.

رویکردهای مختلف در روان درمانی به شکل های مختلفی بر عملکرد درمانگرهایشان نظارت می کنند. در بعضی از رویکردها، اساتید ناظر دستنوشته های درمانگر را بررسی می کنند، در بعضی از رویکردها، اساتید ناظر فیلم جلسات را مشاهده می کنند و در بعضی از رویکرها، اساتید ناظر به صورت هم زمان و دوربین خاموش در جلسه ی درمان شرکت می کنند. نکتۀ بسیار مهم این است که نظارت به هر شکلی باشد، درمانگر به طور کامل مراجع را در جریان می گذارد. هیچ اتفاقی بدون رضایت مراجع رخ نمی دهد. 

بر اساس متغیرهای مختلفی مانند محل زندگی درمانگر، تجربه ی درمانی مانند جایگاه کارورزی، تخصص یا سوپروایزری و محل زندگی مراجع تعیین می شود.